Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

297. Τα σχολικά βιβλία όμορφα καίγονται

Στα παιδικά μου χρόνια, τα σχολικά βιβλία δεν διανέμονταν δωρεάν. Αγοράζονταν. Οι μαθητές, στο τέλος της χρονιάς, πουλούσαν στους βιβλιοπώλες τα βιβλία τους, που φρόντιζαν να διατηρούν καθαρά. Αγόραζαν της επόμενης τάξης, που είχαν πουλήσει οι μεγαλύτεροι. Έτσι  απόφευγαν το μεγαλύτερο κόστος των καινούργιων. Με το ίδιο βιβλίο, μάθαιναν γράμματα πολλοί μαθητές

Ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου είχε δυο γιους τεμπέληδες. Έτσι, κάθε Σεπτέμβρη πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του και ταξινομούσα, ανά τάξη, τα μεταχειρισμένα σχολικά βιβλία που ήσαν για πώληση. Η αμοιβή μου ήταν να πάρω τσάμπα τα βιβλία που χρειαζόμουν ο ίδιος για την νέα χρονιά, αφού προηγουμένως είχα ξεχωρίσει εκείνα που ήσαν σε άριστη κατάσταση.

Σήμερα, οι μαθητές καίνε τα βιβλία τους, μόλις τελειώσουν την τάξη.  

296. Το ξύδι της φακής

Ένας θείος μου διηγείτο κάποτε:

Κατοχή, πείνα, ο φίλος μου με πάει σε ένα υπόγειο μαγερειό  της εποχής να φάμε φακή, αλάδωτη φυσικά, μια και το λάδι σπάνιζε.

Φωνάζει ο φίλος μου στο μάγερα: «Μήτσο, βάλε μπόλικο ξύδι, το παιδί είναι φίλος μου!»…

Η τραγωδία της κατοχικής πείνας μέσα από δυο κουταλιές ξύδι! Παραμένει αδιευκρίνιστο αν το ξύδι ήταν μπαλσάμικο...

295. ΡΟΜΦΑΙΑ

Αρχικά νόμισα ότι ήταν κάποια παλιά σπάθα. Έψαξα μάλιστα για να βρω κάποια ίχνη…αίματος. Επρόκειτο για εργαλείο που ξεκλαρίζει δέντρα. Όμως, το σχήμα και η κοφτερή κάμα του συνέχιζε να μου θυμίζει φονικό όπλο.
Ο γλόμπος, στρογγυλός και εύθραυστος παίζει τον ρόλο του θύματος.

Initially I was thinking that this is a kind of an old times sword. I examined it carefully to find some…blood. It proved to be just a tool for cutting tree branches. Nevertheless, its shape and sharp edge still reminds me of a weapon.
The electric bulb, round and fragile, plays the role of the victim.

(Έργο μου από την συλλογή "Εργαλεία") 

294. Το καλό και το κακό της ευτυχίας.

«Το καλό είναι πως είμαστε ευτυχισμένοι. Το κακό, ότι δεν το ξέρουμε», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου “Αντίο, Άγχος!”.

Όταν το έγραψα, πριν από την κρίση, δεν φανταζόμουν πως είχε και καθολική ισχύ αφορώντας μας συνολικά, ως λαό.

Τώρα, που χάσαμε τις δουλειές, κουτσουρεύτηκαν οι συντάξεις, κλείσαμε τα μαγαζιά, αυξήθηκαν οι φόροι και μαύρισε το μέλλον μας. αναγνωρίζουμε πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν τότε, πριν από την κρίση. Απλά, δεν το ξέραμε.

293. Η μοναξιά της σοπράνο

Σε φιλική παρέα, γνωστή Ελληνίδα υψίφωνος, μας έλεγε τον καημό της. Όντας, «ντίβα» οι άντρες φοβόνταν να την πλησιάσουν.

Στην Ελβετία, ένας θαυμαστής της με ελικόπτερο έριχνε γλαδιόλες στον κήπο του σπιτιού της ενώ εκείνη έλεγε «κατέβα κιόλας, βρε χριστιανέ μου, να συναντηθούμε…». 

Ένας άλλος θαυμαστής της, τραπεζικός διευθυντής, ερχόταν και στις δεκα-επτά παράστασης της όπερας στην οποία τραγουδούσε, καταλάμβανε το ίδιο ακριβώς κάθισμα με μια ανθοδέσμη στο χέρι που, στο τέλος, της την πετούσε κραυγάζοντας μπράβο, χωρίς ποτέ να τολμήσει να την πλησιάσει.

Τελικά είχε δίκιο αυτός που είπε "ο τολμών νικά!". Το ίδιο και η γιαγιά μου που έλεγε "όποιος ντρέπεται πολλά καλά στερεύεται".

292. Το κλειδί της ευτυχίας

         Όλοι μας, κάθε φορά που πάμε σε κηδεία, λέμε και ξαναλέμε,  πόσο μάταιες είναι οι μικροκακίες μας και πόσο ασήμαντα είναι τα πράγματα που μας στενοχωρούν. 
       Επισκεπτόμενοι άρρωστους φίλους, ανακαλύπτουμε, για πολλοστή φορά, πόσο σημαντκή είναι η υγεία μας και πόσο πρέπει να την προσέχουμε. 
       Όλοι ξέρουμε πως το μυστικό της ευτυχίας είναι να αρκούμεθα σε αυτά που έχουμε και να τα απολαμβάνουμε. Μόνο που δεν το εφαρμόζουμε.
      Επομένως, το κλειδί της ευτυχίας δεν είναι η ανάγκη για πρόσθετες γνώσεις. Είναι να κάνουμε πράξη τις γνώσεις που ήδη έχουμε. 

291. Ο θρήνος της μάνας

Στο ξόδι της μητέρας ενός φίλου μου, στο κοιμητήρι, περιμένοντας την ώρα της εκφοράς, άκουγα στο παραδιπλανό καμαράκι τον θρήνο της μάνας ενός εικοσάχρονου που πέθανε από ναρκωτικά.

Ολόκληρη η Ελληνική λυρική ποίηση δεν θα μπορούσε να παραβγεί με αυτή την λαϊκή  γυναίκα.  Ό Επιτάφιος του Ρίτσου ωχριούσε μπροστά της.

Σκέφτηκα, τι κρίμα που δεν είχα ένα μαγνητοφωνάκι να απαθανατίσω τα λόγια της. Ύστερα πάλι, σκέφτηκα, πως ήσαν τόσο ιερά, που θα ήταν βεβήλωση να τα καταγράψω.

(Εικονίζεται το έργο μου "Επιτάφιος" από την συλλογή "Όστρακα")

290. Μοναχές, πόρνες και συγγραφείς

   Τρεις κατηγορίες ανθρώπων οξύνουν την περιέργεια των κουτσομπόληδων: Οι μοναχές, οι πόρνες και οι συγγραφείς.
   Για τις μοναχές και τις πόρνες, το ερώτημα που καίει τα χείλη των περίεργων είναι «ποιο γεγονός της ζωής σου σε οδήγησε εδώ;».
   Για τους συγγραφείς «σε ποιο βαθμό το μυθιστόρημα (ή το διήγημά) σου είναι αυτοβιογραφικό;»

289. Η πoνηρή αστρολόγος και η αφελής γιατρός

Μία γνωστή αστρολόγος επισκέφτηκε φίλη μας γιατρό για υπόθεσή της. Μετά την εξέταση, κοίταξε την γιατρό για λίγο στα μάτια στα μάτια και "μάντεψε" πως η φίλη μας, τον τελευταίο καιρό (δεν τον καθόρισε) έχει ταλαιπωρηθεί από θάνατο (τίνος; συγγενούς, φίλου, δεν είπε). Της ζήτησε δε να έλθει σπίτι της για να της πει κι άλλα. 
Αυτή, η αφελής, την πίστεψε. Δεν σκέφτηκε ότι στα δέκα άτομα άνω των σαράντα ετών, είναι βέβαιο πως οι εννέα έχουν κάποιον στον κύκλο τους, που πέθανε πριν από μια εβδομάδα έως δέκα χρόνια.

Ο θαυμασμός της γιατρού αυξήθηκε διότι η αστρολόγος δεν χρησιμοποίησε ούτερ τράπουλα, ούτε ζώδια, ούτε χειρομαντεία, ούτε φλιτζάνι καφέ, ούτε υπνωτισμός ούτε τίποτε! Απλά "διάβασε" τα μάτια της. 

Αν τις ανοησίες της αστρολόγου χάφτουν επιστήμονες όπως η γιατρός, (με μεταπτυχιακό στην Αμερική, παρακαλώ) φαντάσου τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι εξηγούνται και τα πέντε εκατομμύρια ευρώ που βρήκε το ΣΔΟΕ τις προάλλες σε λογαριασμό κάποιου αστρολόγου.
(Εικονίζεται το έργο μου "Ιχθείς" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

288. Το τελευταίο ταξίδι

Κουβεντιάζοντας με τον καπετάν-Απόστολο, ένα θαλασσόλυκο του παλιού καιρού, μου έλεγε πως όταν κάποτε οδηγούσε ένα παλιό βαπόρι στο διαλυτήριο της Άπω Ανατολής,  διέταξε το πλήρωμα να βγάλει στο κατάστρωμα όλα τα κουτιά με μπογιές που είχαν απομείνει στην αποθήκη και να το βάψουν.
-Γιατί, καπετάνιε μου, το έκανες αυτό; Αφού το πλοίο σου, σε λίγες μέρες, θα γινόταν παλιοσίδερα, ρώτησα απορημένος.
-Δεν έχει σημασία. Το βαπόρι, στο τελευταίο του ταξίδι, έπρεπε να είναι  όμορφο, απάντησε εκείνος. 

287. ΚΡΑΥΓΗ-CRY



Μια μαυροφόρα κλαίει γοερά, δίπλα στο μνήμα του σκοτωμένου άντρα της. Την παρηγορούν οι δύο κόρες της.

(A woman dressed in black cries loudly, mourning by the grave of her husband. She is supported by her two daughters).

(Από την συλλογή έργων  μου με τίτλο "Εργαλεία")

286. Οι άπειρες πραγματικότητες (νοητική άσκηση)

    Οδηγώ το αυτοκίνητο από το γραφείο στο σπίτι.
Α εκδοχή: Φτάνω με ασφάλεια.
Β εκδοχή: Μου συμβαίνει  κάτι στο δρόμο που αλλάζει την ζωή μου.
Επομένως, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν την εκδοχή Β βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι. Αριστερά οδηγεί στην εκδοχή Α και δεξιά στην εκδοχή Β.
   Τελικά φτάνω στο σπίτι. Άρα συνέβη η εκδοχή Α. Πως όμως ξέρω πως δεν συνέβη και η εκδοχή Β; Ότι, δηλαδή σε κάποιον άλλο χωροχρόνο δεν συνεχίστηκε η ζωή μου σύμφωνα με την εκδοχή Β;
   Κι αν είναι έτσι, γιατί σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου της ζωής  μου να μην βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι σαν κι αυτό που ανάφερα προηγουμένως; Οπότε σε κάθε χιλιοστό του δευτερόλεπτου η ζωή μου να διχάζεται και να «γεννά» νέες εκδοχές;  
   Κι αν είναι έτσι, γιατί να διχάζεται και να μην τριχάζεται, σε τρεις εκδοχές;
   Και γιατί να είναι μόνο τρεις και όχι περισσότερες; Γιατί όχι άπειρες;     Απαραίτητη προϋπόθεση, ο κάθε εαυτός μου να γνωρίζει αποκλειστικά και μόνο τι συμβαίνει στον ίδιο και να έχει πλήρη άγνοια στο τι συμβαίνει στους υπόλοιπους που άφησε πίσω του, στις άλλες εκδοχές.
   Είναι τόσο παράλογη αυτή η σκέψη; Μα, υπάρχουν θεωρίες που μιλάνε για άπειρα σύμπαντα και για πολλαπλούς εαυτούς μας σε άλλες διαστάσεις. Αυτό βέβαια δεν κάνει αυτή την σκέψη (που δεν είναι τίποτε άλλο από μια πνευματική άσκηση) λιγότερο ουτοπική αλλά με το δεδομένο ότι έχουμε γνώση μόνο για ένα κλάσμα του σύμπαντος πως μπορείς να ξέρεις τι είναι ουτοπικό και τι όχι;

285. Οι κούκλες της Αρλέτας

Η Αρλέτα με παραπέμπει στην εφηβεία μου, στο Νέο Κύμα της «χρυσής» δεκαετίας του ΄60. Έλεγε σε συνέντευξη πως είχε σπίτι της κάποιες κούκλες χωρίς μαλλιά, που αγόρασε από το Μοναστηράκι. Γι’ αυτό ακριβώς της άρεσαν, επειδή ήσαν χωρίς μαλλιά.

Αν δεις αυτές τις ταλαιπωρημένες κούκλες κάπου, θα τις πετάξεις στον πλησιέστερο κάδο σκουπιδιών. Τι πιο φυσικό; Τα παιδιά έπαιξαν μαζί τους τις μάδησαν, τις χάλασαν κι είναι άχρηστες. Κι όμως, υπάρχει κάποιος άγνωστος που ενδιαφέρεται γι’  αυτές. Αλλιώς δεν θα τις είχε στο μαγαζί του ο παλαιοπώλης στο Μοναστηράκι.

Αυτό που συμβαίνει με τις καραφλές κούκλες ισχύει για κάθε χαλασμένο ή σπασμένο παιχνίδι, σκεύος ή αντικείμενο. Πράγμα που γνωρίζουν άριστα οι ρακοσυλλέκτες, που ζουν από αυτά. Να, το λοιπόν, που η έννοιες είναι σχετικές. Το άχρηστο για μένα είναι χρήσιμο για κάποιον άλλον.

Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους. Και ο πιο (φαινομενικά) άχρηστος μπορεί να είναι πολύτιμος για κάποιον άλλο. Απλά αυτός ο άλλος δεν βρέθηκε ακόμη.

284. Το δίλημμα με τον Χίτλερ

Αφότου είδα πριν μια εβδομάδα, την φωτογραφία του χαριτωμένου μπέμπη,  παγιδεύτηκα σε ένα βασανιστικό δίλλημα: αν μου δινόταν η ευκαιρία να τον σκοτώσω, κι ας με εκτελούσαν μετά, τι θα έκανα; Βλέπετε, το εικονιζόμενο παιδάκι δεν είναι άλλος από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Εγώ, που δεν μπορώ να πνίξω ούτε σπουργίτη, πώς θα αντιδρούσα σε ένα τέτοιο ένδεχόμενο; Από την άλλη, αν δείλιαζα, θα ήμουν συνένοχος για τον όλεθρο και τον εξευτελισμό πολλών εκατομμυρίων  ανθρώπων. 

Μέχρι σήμερα δεν έχω δώσει απάντηση σε αυτό το υποθετικό ερώτημα. Εσύ, αναγνώστη, τι θα έκανες;

283. Η χειραψία του Κοεμτζή

Την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή παρακολούθησα από τον τύπο τις εποχής, από τους στίχους του τραγουδιού "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο", του Σαββόπουλου και από την ταινία "Παραγγελιά" του Παύλου Τάσιου.

Την αυθεντική ιστορία διάβασα χρόνια αργότερα, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Κοεμτζής και πουλούσε, μετά την αποφυλάκισή του, στους δρόμους για βιοπορισμό. Τo αγόρασα από τον ίδιο, περνώντας τυχαία έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου είχε το στέκι του. Στάθηκα λίγο απόμακρα και τον παρατηρούσα. Έγραφε την αφιέρωση στο βιβλίο και το παρέδιδε στον πελάτη με εγκάρδια χειραψία. Ήθελα να το πάρω κι εγώ αλλά δίσταζα. Σκεφτόμουν με αποτροπιασμό την επαφή μου με μια παλάμη που κάποτε έσφιγγε ένα μαχαίρι και σκορπούσε τον θάνατο, παρά τα όποια ελαφρυντικά. Με την φαντασία μου έβλεπα το αίμα των θυμάτων να λερώνει ακόμη τα δάχτυλά του. Φοβόμουν πως η χειραψία του θα με μόλυνε.

Νικώντας τις προκαταλήψεις μου, πλησίασα, αγόρασα το βιβλίο και έσφιξα την προτεταμένη παλάμη. Ήταν μεγάλη, σαρκώδης και ιδιαίτερα ζεστή. Όχι, όταν έφθασα σπίτι, δεν έτρεξα να πλύνω τα χέρια μου.    
  
Πέθανε πριν λίγες μέρες στο δρόμο, πουλώντας το βιβλίο του. Από ασιτία, είπαν κάποιοι. Ήταν 74 χρονών. Θεός σχωρέστον.

282. Ο Ανταίος κι εγώ

Ο μυθικός Ανταίος έπαιρνε δύναμη από την γη, γι’ αυτό και ο Ηρακλής με τον οποίο πάλεψε τον νίκησε σηκώνοντάς τον στον αέρα.

Εγώ αντλώ δύναμη όταν αγκαλιάζω την οικογένειά μου. 

281. ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ (Poseidon's chessboard)

     Παίζω σκάκι από μικρός. Πάντα ήθελα να φτιάξω την δική μου σκακιέρα. Την ιδέα μου έδωσαν τα όστρακα.
     Ξεχώρισα τα μικρόσωμα για στρατιώτες, ίδια αλλά μεγαλύτερα για Αξιωματικούς, φανταχτερά για Βασιλείς-Βασίλισσες, στρογγυλά για Πύργους και μακρόστενα για Ίππους.
     Ο διαχωρισμός τους σε μαύρα-άσπρα πιόνια έγινε με τα βότσαλα-βάσεις στο αντίστοιχο χρώμα.
     Η βάση της σκακιέρας έπρεπε να είναι με ανάλογα υλικά. Σε κόντρα πλακέ θαλάσσης, κόλλησα τετράγωνα με άμμο λευκή Αιγίνης και μαύρη Σαντορίνης.
     Την αφιέρωσα στον...Ποσειδώνα!

 

     I have been playing  chess since I was a boy. I always wanted to make my own chessboard. To this end, I was inspired by the shells. I picked small sized shells for the pawns, bigger for the Bishops, round for the Towers, thin for the Horses and fancy for the Queens and the Kings.

      The distinction between blacks and whites was made through the respectively colored pebbles used for their base.

     The board had to be made from sea-born material. Therefore, I used white sand from the Aegina Island and black sand from the Santorini Island.

     I devoted my chessboard to Poseidon, of course…